Postawy wobec religii i duchowości cechuje duża polaryzacja, a postrzeganie religii i duchowości – dualizm. Dla wielu osób religia/duchowość jest zjawiskiem wyłącznie konstruktywnym, dla innych – destrukcyjnym. Psychologia głównego nurtu nie poświęca wiele uwagi zjawisku religijności/duchowości człowieka. A psychologia pozytywna, choć traktuje duchowość jako jedną z podstawowych cech charakteru i zmienną powiązaną ze zdrowiem i dobrostanem, zajmuje dość ostrożne stanowisko wobec religijności/duchowości człowieka. Z drugiej strony, wiele osób odwołuje się do religijności/duchowości, gdy próbuje poradzić sobie z napięciem i stresem, odnaleźć kontrolę i sens w trudnych sytuacjach, ustalić priorytety życiowe, zapewnić życiu kierunek, a sobie dobrostan. Badania psychologiczne dostarczają systematycznie danych opisujących związki religijności/duchowości z ogólnym samopoczuciem i funkcjonowaniem człowieka. Jednak obraz jaki wyłania się z tych danych jest złożony. Wskazuje na potrzebę uwzględnienia różnych aspektów religijności/duchowości, również tych pozytywnych i negatywnych, w dyskusji na ten temat. Psychologia pozytywna, podejmując tematy, takie jak dobrostan, szczęście, dobre życie, przebaczenie, wdzięczność, pokora i in., dotyka nie tylko zagadnień związanych z optymalnych funkcjonowaniem człowieka. Rzuca również światło na psychologiczne procesy obecne w religijności/duchowości człowieka. Wspólnie, religijność, duchowość i psychologia pozytywna, zwracają uwagę na złożone i subtelne obszary ludzkiej psychiki. Wystąpienie będzie próbą integracji wiedzy na temat sposobów, w jakie religijność/duchowość może przyczyniać się do dobrostanu, dobrego życia i poczucia sensu. Będzie więc poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie: czy i w jakim zakresie religia i duchowość mogą zaoferować drogę do szczęśliwego życia?